من زنده ام!

وقتی مدتها "آشنا" وقت نمی کند به وبلاگش سر بزند، وقتی فرصت کامنت گذاشتن برای کلی پست زیبای دوستانش را ندارد تا عاقبت همه شان از دهن بیفتند! وقتی حتی چند روز وقت نکرده خودش را توی آینه ببیند!تنها یک معنی دارد و آن : بازهم اسباب کشی است!!

بعد ازیک ماه بهت زدگی و چهار ماه زندگی موقت توی مهمانسرا، دوباره بارو بنه مان را برداشتیم آمدیم. کجا؟ شهر قبلی!پست گرفتن ها و ترفیع های همسرخان درکنار موفقیت ها و به نوعی ثمره تلاشهایش را دیدن یک همچین اثاری هم دارد!یک سال و چند ماه قبل موقع ترک این شهر حتی یک لحظه هم به ذهنم خطور نمیکیرد دوباره ساکن این شهر شوم ! با خوبی یا بدی اش کاری ندارم (چرا که چیزی است که کسی جز خدا نمیداند) حرفم "احتمال" بازگشت  بود که....  من را یاد دیالوگ شهرزاد انداخت که:"همیشه اونی نمیشه که ما فکرشو می کنیم!"

امسال شازده پسر هم اضافه شده بود که دل کندن از همسایه همبازیش برایش سخت بود و می گفت "دلم برا اینجا تنگ میشه" و با علاقه از اتاقش عکس میگرفت..

از هفته پیش و از روز اسباب کشی به خانه جدید هنوز چشممان به جمال خورشید  روشن نشده  بود که بالاخره هوای ابری و بارانی به برف تبدیل شد!برف دراوایل ابان برایم تلنگری بود که یک ماه از پاییز گذشته و من در این شلوغی ،هوای بارانی پاییز را نفس نکشیده ام و خش خش برگهایش را نشنیده ام باید تا تمام نشده دریابمش!